mercredi, mai 01, 2002
برای شاهرخ مسکوب
بزرگمرد اندیشه و قلم
در انتهای آبخانه
همیشه زمان مانند نیزاری
از تنت می گذشت
اما
تو
با قامتی بلند و چتری در دست
همچون قارچی
زیر باران راه می رفتی
در
انتهای آبخانه ی غربت
پیش می رفتی
و
مدام بارانی از زمان
و
رگباری از لحظه ها
بر سرت فرو می ریخت
تو بی وقفه می نوشتی
و
باران خاطراتت را می شست
از ذهن
تو بی وقفه می نوشتی
و
باران خاطراتت را می کشت
در ذهن
بی درنگ می نوشتی
تا فراموش نکنی
تا به خاطر بسپاری
می نویسی
تا در خاطره ها بمانی
مسافرنامه ای می نویسی
و
همیشه مسافر می مانی
مهستی شاهرخی
2002 پاریس
________________________
با تشکر از دکتر رضا براهنی برای پیام مهربانش در ادای دین و در سو گ شاهرخ مسکوب
# posted by
Mahasti Shahrokhi : 4:19 AM
