یکی از بزرگترین درسهای انقلاب بهمن، افسون همه باهم بود. البته محتوای آن گردآوری توده وار مردم و ادغام و منفعل ساختن همه دگراندیشان و دگرباشان زیر چتر و حول هژمونی یک گفتمان بود. گفتمانی که حاکمیت مذهب و روحانیت و و روایت آنها از مبارزه ضداستبدادی – سلطنتی، حرف اول را می زد. در واقع هیچ خوره ای هم چون همه باهم بودن (همه در زیر چتر من) ذات دموکراتیک و بالنده یک جنبش واقعا توده ای را تهدید نمی کند. گفتمانی که با ایجاد کمترین تکان در جامعه فلاکت زده و استبدادی در صدد حفظ بنیادهای فاسد و تبعیض آمیز آن است.

بخاطر آوردن این آموزه بویژه در شرایطی که جنبش در فرایند رادیکالیزه شدن قرار گرفته است، اهمیت زیادی برای اجتناب از تکرار فاجعه شکست انقلاب بهمن، تجربه ای که دیگر کشورهای همسایه فاقد آنند، دارد. "همه باهم" حتی اگر بتواند در شرایطی به سرنگونی استبداد حاکم منجر شود، که حتی این هم در صورت فرادستی اصلاح طلبان بدست آمدنی نیست، از همان فردای پیروزی پایه استبداد جدیدی را بنا می نهد.

فرایند رادیکالیزه شدن جنبش:

رویکرد مثبت به ضرورت انقلاب برای در هم شکستن کلیت نظام حاکم، مطرح شدن شعارهای ساختارشکن و علیه اصل ولایت فقیه، تقویت پیوند آزادی و نان، و بالاخره گسترش اشکال رادیکال تر مبارزه و حرکات اعتراضی نشانه های محسوسی از چنین روندی هستند که تحت تأثیر تحولات منطقه و سرنگونی دبکتاتورها شتاب بیشتری گرفته است.

درپی برآمد انقلابی مردم در روز عاشورا، بخش اصلاح طلبان جنبش سبز، که با رهبری موسوی و کروبی شناخته می شوند، و از جانب حاکمیت که حاضر به مذاکره و برسمیت شناختن آنها نبود و بویژه فشار از پائین که عملا از مرزهای مجاز مبارزه در چهارچوب نظام فراتر رفته و شعارهای ساختارشکن معطوف به سرنگونی و نفی کلیت نظام را می دادند، دچار انفعال شدیدی شدند. از این رو برای تقویت موقعیت چانه زنی خود و مهمتر از آن برای کنترل جنبش در حال رادیکالیزه شدن، تجدید سازماندهی خود را، که زیر ضرب هم قرار گرفته بود، در دستور کار خود قرار دادند. ایجاد یک شورای مرکزی هدایت کننده که مدتها بر سر عنوان حزب و جبهه یا جنبش و نظایر آن در میانشان بگو و مگو هم وجود داشت، تهیه یک منشور در برگیرنده مطالبات اصلی آنها، ایجاد یک رسانه و ایجاد تشکل ها و شبکه های توده ای و انتقال بخشی از رهبری و کادرهای خود به خارج کشور از عناصر اصلی تجدید سازماندهی نوین بود.

انتشار منشور اول که توسط موسوی و دستیارانش - بدون مشارکت عمومی- تهیه شد، گام اول بود که پس از حک و اصلاحات جزئی و با حفظ همان محتوا با امضای موسوی و کروبی اکنون انتشار مجدد پیدا کرده است. هدف عمده برگزاری انتخابات آزاد در درون نظام و اجرای بی تنازل قانون اساسی و باصطلاح همه مواد آن است. بنابر این کلیت نظام ولایت فقیه و تداوم حکومت مذهبی و سرکوب آزادی ها هم چنان برقراراست و دعوا صرفا بر سر قرائتی از قانون اساسی و چرخش قدرت در میان حامیان آن است (دعوا بر سر لحاف ملا).

باین ترتیب اصل سرنگونی استبداد مذهبی و هم چنین مطالباتی هم چون درهم شکستن سیاست لغو یارانه ها و سایر وجوه سیاست های نئولیبرالیستی و لغو اعدام و جدائی دین از دولت و آزادی های بی قید و شرط سیاسی و برابری جنسیتی و ملی و... بطور کلی برقراری برابری اجتماعی - اقتصادی، به عنوان مطالبات عمده جنبش هم چنان در بیرون از این منشور و در متن جامعه بی پاسخ می ماند. بدیهی است که وظیفه پیش برد آنها بر دوش نیروهای اجتماعی دیگری قرار دارد.

فراافکنی!

با این همه منشور سبزکه درعین حال بیانگر گفتمان یک رویکرد - مبارزه اصلاحی درون سیستمی است - تلاش دارد که با فراافکنی خود را بیانگر مطالبات عمومی معرفی کند و در عمل نیز با سوار شدن بر موج جنبش سرنگون طلبانه و با ماهیت فرارونده، آن را تحت کنترل خود گرفته و به سوی همان جاده خاکی مورد نظر، و در خدمت چانه زنی های خود برای تقسیم قدرت، براند.

در این رابطه قرار دادن منشور در جایگاه واقعی خود، یعنی به منزله گفتمان یک جریان اصلاح طلبانه و معترض به این یا آن سیاست حاکمیت، از طریق نقد وسیع آن و ایجاد صف مستقل گفتمان رادیکال (یعنی از طریق یک اقدام مثبت – دیالوگ با توده ها و سازمان یابی- و نه پرخاشجوئی های بی حاصل) برای کانونی کردن مبارزه ضداستبدادی - مطالباتی فرارونده مهمترین وظیفه لحظه کنونی را تشکیل میدهد.

موج سواری!

موج سواری بر روی جنبشی با محتوا و جهت گیری رادیکال، اکنون مهمترین تلاش اصلاح طلبان را تشکیل می دهد. البته هستند نیروها و رویکردهای دیگری در صفوف بورژوازی و یا حتی در صفوف اپوزیسیون خارج از کشور و با یدک کشیدن عنوان چپ (رفرمیستی)، که آنها نیز با توسل به تاکتیک موج سواری و ابراز همسوئی و همبستگی با اصلاح طلبان و گذاشتن نیرو و توان خود درخدمت تبلیغ مشی آنها و فراخوان های آنها و دادن اطلاعیه های حمایتی از آنها، به نوبه خود مشغول موج سواری دراین آشفته بازار سیاست هستند. نمونه سازگاراها و شماری دیگر از این جماعت تجسم بارز این نوع از موج سواران هستند با این سودا که روزی نوبت خودشان و گفتمان خودش فرا برسد. هم چنان که رفرمیست های مدعی چپ و موارد مشابه آن نیز مشغول موج سواری بر همین بستر و با همین سوداها هستند.

اما نیروهای واقعا معطوف به ریشه ها و مدافعان آزادی و برابری اجتماعی که مطالبات واقعی و پرنسیب های خویش را فدای موج سواری و سودای دست یابی به قدرت نمی کنند، بجای موج سواری باید تمامی نیرو و تلاش خود را برای شکل گیری این صف مستقل که از قضا دارای زمنیه های مناسب اجتماعی برای گسترش هستند، متمرکز کنند. آن پایگاه اجتماعی که بجای سواری دادن به دیگران در یک جامعه استبداد خیز و صغیرپرور، آنقدر خویشتن را بالغ و صاحب صلاحیت و توانانی می دانند که زمام کنترل و اداره جامعه و هر آنچه را که خود خالق و مولد آنها هستند، بدست گیرند.

ضرورت شکل گیری شبکه های آلترناتیو

اگر این واقعیت داردکه ضربان قلب جنبش، در تفاوت با ضربان اصلاح طلبان، به نوع دیگری می زند و کارگران و زنان و جوانان و دانشجویان و مزد و حقوق بگیران در صحنه خیابان ها، کارخانه ها و ادارات و دانشگاه ها و مدارس و خانه ها و... عمدتا درگیر یک مبارزه ضداستبدادی از نوع دیگر و با مطالبات دیگری هستند، و اگر عموما بر خلاف شعارها و تلاش های اصلاح طلبان شعارهای ساختارشکنانه می دهند، پس چرا نباید سریعا ساز و کارهای مناسب خود را به وجود بیاورند؟ اگر مثلا جوانان مصر جنبش 6 آپریل را به وجود آوردند و قادر به دادن فراخوانهای اعتراضات و تجمعات ضداستبدادی با استفاده از شبکه های مجازی و شبکه های واقعی شدند و سرانجام هم مبارک را سرنگون کردند، چرا جوانان و جنبش ما با وجود سابقه و تجربه بیشتر نتواند فراخوان دهندگان و شبکه های مستقل خود را برای پیشبرد مبارزه هم اکنون جاری خود بوجود آورند؟ بی شک بلوغ جنبش در گرو عبور به این مرحله است. بنابر این اکنون ایجاد شبکه ها و حلقات مستقل برای جمع بندی پیشنهادات و تنظیم فراخوان های جوشیده از متن خود جنبش توسط جوانان و فعالین حاضر و آگاه در جنبش ، توسط نیروهائی که نبض واقعی انقلاب درآنها می تپد، اهمیت مبرم دارد و گامی است تعیین کننده برای حضور مستقل و برطرف کردن شکاف عمده موجود در جنبش (بین ماهیت جنبش و مدعیان رهبری آن)، برای ایجاد یگانگی و هم آهنگی بین رهبری و خود جنبش است: خودرهبری. اکنون هم شکاف فوق به عنوان مهمترین معضل جنبش، و هم شکل دادن به شبکه های آلترناتیو به عنوان ضرورتی حیاتی پاسخ به این معضل، نیاز لحظه حاضر برای تداوم و گسترش دامنه کمی و کیفی جنبش و روند انقلابی است.

بدیهی است که در همین رابطه تلاش برای دسته بندی و لیست کردن مطالبات اصلی (منشور مطالبات پایه ای هم اکنون موجود جنبش)، ایجاد کانون های هم آهنگ کننده و فراخوان دهنده در پیوند با شبکه های واقعی و مجازی، و تقویت رسانه های مستقل این گفتمان و بهره گیری حداکثر از امکانات داخل و خارج برای پیشبرد این هدف، ضرورتی درنگ ناپذیر است. وگرنه حتم بداریم که خطر به باد رفتن پتانسیل آزاد شده و یا در شرف آزاد شدن جنبش توسط رویکردهائی با افق های محدود و تنگ که بدنبال اهداف دیگری هستند، جدی است. چنانکه از هم اکنون شاهد نمونه هائی از آن نظیر صرف این شور و شوق به وجود آمده پیرامون بزرگداشت برگزاری روز تولد و یا شعار زنده باد این یا آن رهبر و ساختن اگر نه خمینی ها که باصطلاح "ماندلاهای جدید" (در واقع در جهت رهبرسازی) و دادن شعار معطوف به چهارچوب نظام و مرمت آن بجای شعارهای ساختارشکن و فرارونده و بطور کلی تقلیل دادن و تجزیه کردن مطالبات انقلابی و اساسی و راهبردی انقلاب مردم به مطالبات خرد هستیم.

در هر حال ایجاد شبکه های آلترناتیو مبرم ترین مساله کنونی است، شبکه هائی که بستر و عناصر مهم و اصلی آن فراهم شده است و تأخیر در شکل یابی و بلوربندی آنها موجب خلأی می شود که توسط جریانات اصلاح طلب و سایر موج سواران پرمی می گردد. مردم باید خلأی را که توسط مبارزات خود آنان بوجود می آید بلافاصله از طریق اقدام های مستقل و ارگانها و سازمانی جوشیده از متن خود پر کنند.

بهرحال فعال شدن رویکرد اصلاح طلبانه و درون سیستمی و یا حتی برون سیستمی صرفا معطوف به تغییر چهره ها و نه ریشه های نظام، در شرایطی که جنبش مردم به دیواره های نظام و مرزهای خروج از آن رسیده است و تحولات شگرف و انقلابی منطقه هم براین رویکرد تأثیر مثبت و شتابنده می گذارد، معنائی جز عروج گفتمان نابهنگامی که زمانش سپری شده، از طریق موج سواری بر روی یک جنبش عمیقا ساختارشکن، جهت کسب هژمونی و هدایت آن به سوی باتلاق نیست. مقابله با آن نیز جز از طریق سازمان یابی مستقلانه پایگاه اجتماعی اکثریت بزرگ به گرد مطالبات پایه ای خویش و بکارگیری اشکال متنوع و مکمل مبارزاتی نیست. نقد و آگاهی بخشی نسبت به آکسیونیسم آنها پیرامون مطالبات خرد برای تسخیر و انحراف اذهان توده ها و جوانان از مطالبات کلان و نبردهای اساسی علیه نظام حاکم، از دیگر شروط لازم برای پرکردن شکاف موجود بین پایگاه اجتماعی این اکثریت عظیم و گفتمان و سازمان یابی و حضور با سیمای مستقل و متعلق به خود است.

08-12-89

http://www.taghi-roozbeh.blogspot.com

عکس از ارنست همینگوی در حال ماهیگیری است و ربطی به این نمایشات هندی و کارناوال های اعتراضی ندارد.

نوشتن به کشاورزی می ماند

بهترین نویسنده‌ها، باغ‌های آلبالوی خود را

با ذرات وجود خویش،

با نگاه انسانی خویش پر بار کرده‌اند

هیچ درختی از روی افاده میوه نداده است

از درون هسته افاده، هرگز گل ترقی شکوفا نمی‌شود

بانو، بزرگی روح ات را به نوشته ات ببخش

پربار خواهد شد

چند فیلم جعفر پناهی را به صورت آنلاین می توانید ببینید:

• بادکنک سفید، 1995، 90 دقیقه، در نه قسمت بر روی یوتوب
• آینه، 1997، 95 دقیقه، دو صحنه: یک و دو
• دایره، 2000، 85 دقیقه، در شش قسمت بر روی یوتوب
• طلای سرخ، 2003، 93 دقیقه، در گوگل و نه قسمت بر روی یوتوب
• آفساید، 2006؛ 87 دقیقه
• آکاردئون (فیلم کوتاه)، 2010، در هفت دقیقه و نیم

• این نوشته را تقدیم می کنم به همه اقلیت ها، کردها و اهل تسنن و صانع ها که پس از مرگ جنازه شان بر دوش بسیجیان حمل شد و به قانع ها که جنازه برادر می خواستند و دستگیر شدند تا بیشتر مورد فشار و اهانت قرار گیرند. صانع، کرد، اهل تسنن، دانشجوی هنر و مخالف رژیم دارای همگی عوامل اقلیت و مضاعف بود تا او را بکشند و پس از مرگ برایش به شیوه ای نمایشی کارت بسیج درست کنند و با انبوهی از سیاه لشگران بسیجی جنازه اش را تشییع کنند و دانشجویان معترض را دستگیر کنند. جنازه صانع خواستار آزادی برادر زنده اش می باشد.

• 
  
  
  جنازه محمد مختاری را هم تحویل ندادند، پیشاپیش جنازه را دفن کرده بودند و نمایشی با تابوت خالی و سیاه لشگران رژیم، مراسم تدفین محمد جوان را هم که نه کرد بود و نه اهل تسنن و نه اهل هیچ اقلیتی دیگر بلکه به اکثریت مخالفان رژیم تعلق داشت؛ جنازه او را هم به خانواده اش تحویل ندادند.

بیخود دنبالش نگرد

همه چیز را از پیش

توی کتاب‌ها ننوشته اند

خیلی چیزها را

درون قلب آدمیان حک کرده اند

صانع ژاله و محمد مختاری، دو جانباخته تظاهرات 25 بهمن

صحنه هایی از فیلم «آجری در دیوار»‌ با بازی صانع ژاله

داستان کوتاه «اتوبوس» از صانع ژاله، مجله آزما، شماره 37، شهریور - مهر 1384

لینک داستان از فرهنگ‌خوان