رمان بلند "صبح نهان" را

در بخش ادبیات هفته نامه شهروند چاپ - کانادا بخوانید.

فصل اول: سفر اول

فصل دوم: خانه باد کجاست؟

فصل سوم: خزانی ابدی

فصل چهارم: روشنایی شیرین شرق

فصل پنجم: مویه های غریبانه

صبح نهان، فصل ششم: سایه ی سی مرغ

از نمایشگاه های دیدنی امسال مفرغ های لرستان است که در موزه سرنوشی در نزدیک پارک زیبای مونسو به نمایش گذاشته شده است. در این نمایشگاه دویست و سی قطعه اشیاء مفرغی متعلق به سه هزارسال قبل از میلاد از موزه های مختلف دولتی و خصوصی جهان جمع آوری شده است و در معرض نگاه عموم قرار گرفته است.
همچنان که می دانید لرستان منطقه ای نیمه کوهستانی است و اهالی لرستان در خلال سالیان از طریق دامداری و کشاورزی امور خود را می گذارنیده اند. "پشت کوه" و "پیش کوه" و "پل دختر" و بسیاری از نام های منطقه لرستان برایم آشناست ولی نمی دانستم که قدمت این نامها در لرستان به هزاره های پیش از میلاد می رسد.
این اشیاء غالباً در گورهایی جمعی معبد "سرخ دم" در نزدیکی کوهدشت لرستان یافت شده است. علت وجودی گورهای جمعی و علت حضور این اشیاء در درون گورها برایمان ناشناخته است. همچنان که از چگونگی کار مفرغ سازان لرستان به کل بی خبریم. آیا آتلیه جمعی داشته اند؟ آیا هر کس به صورت فردی روی شیئئ کار می کرده است؟ آیا این اشیاء تزیینی اند؟

کاوش های باستان شناسی در لرستان تا سال ۱۹۵۰ غیرمجاز و غیر علمی بود. در اوایل قرن بیستم در بازار جهانی شاهد فروش اشیاء برنزی بودیم که می گفتند از لرستان می آید ولی از چگونگی قرار گرفتن شئی در گور و یا در مکان یافت شده و از دقیق بودن مکان اشیاء باستانی، به کل بی خبریم.
در سال ۱۹۵۰ و توسط یک هیئت باستان شناسی بلِژیکی بود که پی بردند مفرغ های لرستان متعلق به گروههای باسلیقه و هنرمندی است و طبق تاریخ گذاری «واندن برگس» این اشیاء متعلق به سالهای ۷۰۰ تا ۲۶۰۰ قبل از میلاد است.

مفرغ ها بیشتر کارد و خنجر و دشنه و شمشیر و اسلحه و تبر است و یا زین و یراق و و افسار اسب و یا ابزار کار و سنجاق! همه این اشیاء از ظرافت و قابلیت بالای کار برخوردار است که شگفتی آور است. برخی از این اشیاء حکاکی و یا نقاشی شده اند و بیشتر به نظر می رسد جنبه تزیینی داشته اند وگرنه استفاده از این اشیاء با این کیفیت بالای هنری برای زندگی روزمره به کار بردن بسیار غریب به نظر می رسد!

مفرغ های لرستان در نمایشگاهی درموزه سرنوشی؛ متعلق به قریب سه هزار سال پیش از میلاد مسیح تا تقریباً هزار سال پیش از میلاد است. ابزار برنده و کهن مانند خنجر و دشنه و تبر همگی تزیین شده و منقوش به نقش حیوانات و معمولاً نقوش بز نر و یا از گربه سانان اند.

نقش مفرغ ها بیشتر از حیوانات است و به دفعات دو حیوان وحشی و یا خشمگین در برابر هم را بر روی این اشیاء می بینیم. نقش شیر شاه جنگل و یا فرمانروی جانوران نیز دیده می شود. در بسیاری از نقوش، تصویر مردی دیده می شود که بر حیوان پیروز شده و سر و یا دم جانور را گرفته و پشتش را به خاک رسانیده است. در بسیاری از موارد تصاویر به شکل غریبی بازگوی اسطوره گیلگمش است و نشاندهنده ی این که اسطوره گیلگمش تا چه وسعتی در اطراف بین النهرین پراکنده شده است.

گاهی نیز جانور و یا بزی است بالدار. گاهی مردی را می بینیم ایستاده بر روی دو اسب و افسارشان را به دست دارد.

مردی با ریش فرفری و کلاه خود بر سر با پیراهنی بلند و دو خنجر بسته در سوی کمر، گاه شمشیر بر کشیده است و در بسیاری از تصاویر مرد در جنگ و جدال است.

تصویر زن بسیار کم است فقط دو سه الهه کوچک به اندازه کف دست و دو تصویر گویا بر روی صفحه ی دو سنجاق. نحوه کاربرد سنجاق های سوزنی و صفحه ایی مبهم است. مجسمه هایی کوچکی از الهه ها موجود است که کاربرد آنها نیز برایمان گنگ است. آیا آنها را همراه خود نگه می داشته اند؟ آیا این اشیاء تزیینی است؟

الهه ها پستان های درشت و برجسته دارند و برهنه اند و اندام باروری شان به شکل هلو یا زردآلویی رسم شده است. تصویر زنی با پستان های درست و برجسته در حال زایمان، متعلق به هزار سال تا هفتصد سال پیش از میلاد مسیح یکی از تکان دهنده ترین تصاویر و نقوش بر روی مفرغ های لرستان بود. در تصویر ابعاد سر و بدن کودک متناسب با بدن زن نیست و مادر و فرزند هر دو به یک اندازه اند البته در غرب هم این عدم تناسب در نقوش دوران پیشین تا رنسانس امری کاملاً رایج و طبیعی است.

اشیاء مربوط به زنان و یا یا الهه ها و اندام برهنه زنان، همگی متعلق به موزه های خارج از کشور است و از این رو نشاندهنده ی این مسئله که اشیاء باستانی با نقوش زنان در هزاره های پیش از اسلام قابل دیدار برای عموم نیست و اگراین اشیاء تاکنون نابود نشده باشد دور انظار عمومی در انبارهای موزه ایران باستان در حال پوسیدگی به سر می برند.

ولی در همین حد هم کافی است تا بدانیم توجه به اندام زن و پیکر نگاری و اروتیزم در هزاره های پیش از میلاد نزد ایرانیان رایج بوده و پس از حمله یونانیان نیز در هنر مجسمه سازی و پیکر تراشی ایرانیان باز مشهود است، در دوره ساسانیان هنر ایرانیان از هنر یونان متأثر می گردد و این تأثیر در دوره اشکانیان نیز ادامه یافت. هنری که با قلع و قمع اعراب و منع پیکر تراشی و شبیه سازی در اسلام، ممنوع شناخته شد و بسیاری از اشیاء باستانی معدوم شد.

آنچه به جا مانده است نشاندهنده این است که ایرانیان هزاره های پیش از میلاد اسیر ممنوعیت های اخلاقی نبوده اند و به سادگی با آمیزش زن و مرد و یا زایمان و تولید مثل انسان برخورد کرده اند و آن را مانند جزیی از طبیعت در روشنایی کامل نقش کرده اند و در هیچ یک از این موارد با باروری و زایش انسان مانند رازی سر به مهر در سکوت کامل برخورد نکرده اند.

در کنار مفرغ های لرستان، مقداری ظزوف سرامیک یا سفالین نیز به نمایش گذاشته است چون سفال لرستان نیز از کالای مرغوب منطقه بوده است. نقوش روی ظروف سفالین گاه نوک تیز و هندسی است و نمادین و گاه داستان زمین و شخم و کشاورزی و شکار را با تصاویری ساده روایت کرده است.

در میان ظروف سفالین کوزه های کوچک و یا تنگهایی برای تصفیه شراب نیز دیده می شود. برخی از جام ها ته شان گرد است و همین باعث می شود که آن ها را اشیایی تزیینی قلمداد کنیم، ولی کاربرد این جامها با ته گرد و حلالی چیست؟ این را نمی دانیم. شیوه کار بر روی سفال و ظرافت ظروف سفالین در کنار زیبایی و صنعت اشیاء مفرغین به نمایش در آمده در نمایشگاه، بیانگر صنعت پیشرفته و کار شگرف اهالی لرستان بر روی مفرغ و تولید اشیاء زیبا و ظریف و پیشرفتگی صنعت ریخته گری و در کنارش سفال گری در سه هزارسال پیش از میلاد مسیح تا قریب هزار سال پیش از میلاد مسیح در منطقه لرستان است. صنعتی که با فرا رسیدن عصر آهن و به قدرت رسیدن هخامنشیان آهسته آهسته محو شد.

حائری شیرازی افزود: “درست است که کشور ما جمهوری اسلامی است ولی هنوز یک‌سری از قوانین اسلام را نتوانسته‌ایم اجرا کنیم. قوانین اسلامی را جایگزین قوانین اروپایی نکرده‌ایم و این یکی از مشکلات ماست."

متاسفانه هنوز نمی توانیم قانون قطع دست را اجرا کنیم

صحنه اول: همدان - پارک - نمای بیرونی

فیلم با صحنه دستگیری دکتر زهرا در پارک همدان شروع می شود. دکتر زهرا و حمید قدم زنان در پارک در حال گفتگو هستند ناگهان اکیپ بسیج سر می رسد.

-خودشه! بگیرینش! روش رو کم کنین!

بسیجی ها علیرغم مخالفت و مقاومت دکتر زهرا و حمید، هر دویشان را داخل ماشین گشت انداخته و حرکت می کنند.

تیتراژ فیلم

صحنه دوم: دو دختر در دفتر روزنامه مشغول گفتگو هستند.

دختر اول مف مف کنان: بهتره اسم فامیلش قید نشه چون برای من بد می شه. بنویس "بنی عامری"

دختر دوم: در مورد تجاوز چیکار کنیم؟

دختر اول: اصلن حرفش رو هم نزن! ما توی فامیل آبرو داریم. بنویس دختر سالم بوده.

دختر دوم: خودت می دونی که اگه ذکر نکنیم یعنی این که تبرئه دیگه!

صدای مف مف دختر اول

صحنه سوم: تصاویر افراد خانواده زهرا

برادر زهرا: وقتی زهرا به من زنگ زد فکر نمی کردم بعدش دیگه نبینمش!

پدر زهرا: به من گفتند شما صبر کنین حالا نمی شه!

مادر زهرا: وقتی باباش گفته الحمدالله دخترت سالمه، هیچ به این فکر نکردم که دخترم مرده.

صحنه چهارم: دفتر روزنامه - نمای داخلی

دختر روزنامه نگار مف مف کنان: هر کاری می تونید بکنید چون این دختر فامیل منه، ولی یادتون باشه که ما هم آبرو داریم.

دختر روزنامه نگار دوم: به دخترای روزنامه نگار و وبلاگ نویس می گم خبرش رو درج کنن.

دختر اول مف مف کنان: آره من آبرو دارم، یادتون نره ها! بنویسین "بنی عامری" که آبروی من نره!

صحنه پنجم: جوسازی. نمایی از کامپیوتر روشن

صدای یک دختر وبلاگ نویس: دختر دانشجویی که در پارک دستگیر شده بود به خاطر حفظ آبرویش خود را کشت.

صدای یک دختر وبلاگ نویس دیگر: والله من هم اگر جای اون بودم همین کار رو می کردم.

صدای یک دختر وبلاگ نویس دیگر: متأسفانه در جامعه ی ما، شرایط یک طوریه که دختر در این جور موارد چاره ای جز خودکشی نداره!

صحنه ششم: تصاویری از عکس تظاهرات و تحصن در دانشگاه همدان

صدای دختر روزنامه نگار مف مف کنان: یادتون نره که منم بایست سرم رو بالا بگیرم و توی این مملکت زندگی کنم پس اصلن حرفی از تجاوز نزنین. اسمش حتمن بنویسین "بنی عامری" آخه ما تو این مملکت آبرو داریم. به همه بگین ما گواهی پزشک قانونی رو دیدیم و دختر بوده و سالم بوده. ولی خبرش رو درج کنین. چون توی دانشگاه همدان اعتصاب شده و اعتراض کردند و نمی شه خبرش رو مخفی نگه داشت. یکی بیاد کمک تا با هم یه گزارش بنویسیم.

صدای مف مف دختر روزنامه نگار

نمایش یک صندلی پا کوتاه

صدای پدر زهرا: یعنی بچه ی من رفته روی این صندلی تا خودش رو بکشه؟

نمایش یک تکه پارچه مفنگی از یک پرچم

صدای پدر زهرا: یعنی دختر من با هشتاد کیلو وزن خودش رو با این تکه پارچه دار زد؟

نمایش یک دستگاه تلفن

صدای برادر زهرا: مخابرات نوار مکالمه مان را هنوز نداده ... زهرا شب به من زنگ زد قاعدتن بایست نوار مکالمه را داشته باشند ولی به ما جواب نمی دهند

نمایش کارت نظام پزشکی زهرا

صدای مادر زهرا: وقتی به من می گویند بچه ات سالمه من به سلامتی و جون بچه ام فکر می کنم. دخترم رو بیخودی روز عید گرفتن فرداش جنازه اش رو به ما تحویل دادن. تازه می گن الحمدالله دخترت سالمه!

نمایش یک در بسته

صدای حمید: آقا چرا نمی فهمی؟ راحتم بذار. اخراج شدم. تهدید شدم. من در این مورد حرف نمی زنم.

صدای یک بسیجی: این یه زن خراب بود، برید پی کارتون، برید دیگه، واسه چی تحصن کردین؟

صحنه هفتم: وکیل - داخلی

شیرین خانم: من داوطلبانه وکالت این پرونده را به عهده می گیرم. این در تخصص منه. اینقدر لفتش بدم که همه چارشاخ بمونن. اول از همه این دختره وکیلش رو جواب کنین. دوم این که بایست پرونده رو بیاریم تهران. اینجوری قاتلا فرصت کافی دارند تا تمام مدارک و شواهد رو از بین ببرند. توی تهران به این شلوغی کی به کیه ولی توی همدان شهر کوچیکه و مردم به کار هم کار دارند و شهر شلوغ می شه. سوم این که اینقدر لفتش بدم که دیگه کسی نفهمه کی به کیه تا... تا آبها از آسیاب بیفته بعد با موفقیت کامل براش حق دیه می گیرم و غائله رو می خوابونم. فقط این دختره وکیلش رو جواب کنین چون هیچ میل ندارم موی دماغم بشه. من همیشه با اون بالاها به توافق می رسم و مثل این وکلای جنغله نیستم که در جستجوی دفاع و قصاص و غیره اند، ما واقعگرایی اسلامی داریم.

صحنه هشتم:

صدای آقای مهاجری در حال ماهیگیری د دریاچه ای در انگلستان: برایشان نوشتم که این دختر فرزند حزب الله است و مثل آن یکی نیست که پاسپورت کانادایی داشت. پس لطفن هر کاری از دستتان برمی آید انجام بدهید.

صحنه نهم:

صدا و عکس زیبا از پاسپورت کانادایی اش: آقای مهاجری مگه برای من که پاسپورت کانادایی داشتم چیکار کردین و چه گلی به سرم زدین که حالا برای این یکی زهرا نکردین؟

ببین ما هر دومون دستگیر شدیم، هر دومون زیر شکنجه و تجاوز در حین بازجویی کشته شدیم. مگه من چه امتیازی داشتم که حالا دارین سرم منت می ذارین؟

پایان بخش اول

اولین باری که با هم سر کار حرف می زنیم و اسمم را می پرسد به شکل حیرت آوری متوجه می شوم که بلد است نامم را تلفظ کند؛ و "ه" را از توی اسمم حذف نکند. تعجبم را بیان می کنم: "فرانسوی ها بلد نیستند اسمم را تلفظ کنند، تو چطوری توانستی؟"

اسکندر مقدونی برایم توضیح می دهد که در شهرهای مختلفی زندگی کرده است و بیشتر در کشورهای انگلیسی زبان زندگی مانده است و در دوران دبیرستان دو سالی ساکن ایرلند بوده است. با شنیدن اسم "ایرلند" ذوق می کنم و می پرسم: کدام شهر؟

الکساندر می گوید: در دابلین

بیشتر ذوق می کنم: وای چه شهر زیبایی!

- زیبا و پر از آبجو!

- دیدی توی این شهر چقدر شعر می خوانند و هی مرتب مثل کوکاکولا، آبجوی سیاه می نوشند؟

- آره. در دابلین به اندازه ذخیره تمام زندگیم آبجو سر کشیدم.

- گینس؟

- گینس و آبجوهای دیگه! همه جور!

- دیدی توی این شهر مردم چقدر نویسنده هایشان را دوست دارند؟

- آره. حتا یک بار در "بلومز دی" شرکت کردم.

بلومزدی جشنی ادبی است که روز شانزده جون در ایرلند برگزار می شود و در آن روز مردم دابلین تمام مسیر پرسوناژ جویس، را طی می کنند و جویس خوانی می کنند و می نوشند و ...

- جدی. تمام مسیر لئوپولد بلوم، پرسوناژ اولیس جویس را طی کردید؟

- آره تقریباً

- راست است که اولیس می خوانند و بخش هایی از کتاب را به نمایش درمی آورند و جویس خوانان در شهر راه می روند؟

ـ آره و بیشتر در هر ایستگاهی که توقف می کنند می نوشند

- گینس؟

- گینس یا چیز دیگری؟

یک دفعه انگار چراغی توی فکرهایم روشن شده باشد به او می گویم: فکر نمی کنی برای فهمیدن جویس لازم باشه که خواننده مقدار زیادی آبجو یا گینس بنوشد؟

- آره شاید؛... آره چرا که نه!

الکساندر هیچ جنگجوی بزرگی نیست. او حتا جنگجوی کوچکی هم نیست، نه خون خوار است و نه کشورگشا. آهسته از جیب کاپشنش کتابی را بیرون می آورد و به من نشان می دهد: امروز خلوت است و کسی نیست اجازه می دهی بروم و بقیه این داستان نیمه کاره را بخوانم؟

- به شرطی که وقتی تمام شد برایم داستانش را تعریف کنی.

الکساندر لبخندی بر لبانش ظاهر می شود، کتابش را برمی دارد و در حالی که به من چشمکی می زند به گوشه دنجی می رود تا کتابش را بخواند. صدایش را موقع رفتن می شنوم: روایت خودم و تخیل خودم را هم موقع تعریف داستان اضافه می کنم.

- این می شود دو تا داستان!... و این فوق العاده است.

الکساندر با کتابش دور می شود و روح من با روزنامه لوموند امروز که از ایرن قرض گرفته است به پوبی در دابلین اوایل قرن بیستم می رود تا به لئوپولد و جیمز ملحق شود و بعد روی چهارپایه بلندی کنار پیشخوان بار بنشیند و یک لیوان بزرگ گینس به بارمن سفارش بدهد. وقتی بارمن لیوان آبجوی سیاه و کف دار را جلوی مان می گذارد هر سه لیوان هایمان را به سلامتی اسکندر مقدونی بالا می بریم.

- مرسی الکس!

روز شنبه هفتم جون تظاهرات صلح جویانه ای از جانب چند گروه فمینیستی و ضد نژادگرایی و به دعوت گروه "نه روسپی، نه مطیع" در میدان ایتالی پاریس برگزار شد که دیدنی بود. حضور زنان و مردانی که همین شعار را با خود جمل می کردند، دختران و پسرانی که پرچم کوچک "برای حقوق زنان" را با خود می بردند. زنی که تابلوی "برای حقوق زنان" را به کالسکه دختر بچه اش وصل کرده بود. زن جوانی که پرچم سرخ "نه روسپی، نه مطیع" را داده بود به دست دختر پنج ساله اش.

- مامان روی این تابلوها چی نوشته؟

- نوشته: "برای حقوق زنان!"

- برای "حقوق زنان" یعنی چی مامان؟

- یعنی این که تو بتونی بری مدرسه و درس بخوونی و بعد بتوونی کار خوبی داشته باشی و با کسی که دلت می خواد زندگی کنی و....

خاله یا دوست مادرش ادامه می دهد: " برای اینه که تو بتوونی دلت خواست شلوار بپوشی ویا موهات رو کوتاه کنی و یا هر لباسی راحتی و دوست داری بپوشی و بتوونی بری سفر و دنیا رو بگردی و...

- اوه چه خوب! دخترک سر و گردنش را بالا می گیرد و با افتخار پرچم کوچکش را حمل می کند. از همان کوچکی دارد می فهمد آزادی و حقوق انسانی اش چیست و چه چیزهایی از او دریغ می شود. و من؟ در کشور من؟ در کشور من از لحاظ حقوقی،"زن" به زور "نصف آدمیزاد" محسوب می شود و حالا که جنازه اش را پس از مرگ هم بهاء مرد دانسته اند بایست خوشحال باشیم و دارند مدام توی گوشمان می خوانند که داریم به حقوق جسد بودن و له شده مان زیر بار تصادفات سهمگین دست پیدا می کنیم.

کلافه به شاپرک ناگهان می گویم: این برابری مسخره است! مگر خیال دارند ترا با ماشین زیر بگیرند و یا چه اهمیت دارد که وقتی مرده باشی چقدر قاتل ات به خانواده ات پرداخت می کند؟... این وقاحت محض است! این که نشد برابری! برابری پس از مرگ یعنی چه؟

شاپرک باز می گوید: "یواش یواش!" و من باز حرف او را تصحیح میی کنم و می گویم: "نخیر! بلکه تند تند!"

می گویم: به این ترتیب تصورش را می کنی که در دوران زندگیت فضای مناسبی برای زنان ایرانی ایجاد شود؟

شاپرک می گوید: من که نه! ولی بچه های ما شاید!

می گویم: بله به این شیوه که برابری را پس از مرگ شروع کرده ایم و به آخرت مان پرداخته ایم هرگز به زمان فعلی و اکنون نخواهیم رسید ولی این خارجی ها را نگاه کن! همه چیز برای الان است! بهبود زندگی و رفاه کنونی! کی می آید از لحاظ حقوقی به فکر گلهای قبرستان باشد؟ این لوث کردن برابری جان آدمهاست. بایست برابری را در همه عرصه ها و مناسبات اجتماعی و امکانات انسانی طلب کنیم.

شاپرکم مثل خواهرم صبور است؛ او یاد گرفته با هیچکس نجنگد و همیشه آرام بماند و چیزی نخواهد. پس لبخندی می زند و همین لبخند به یادم می آورد که در نبودنش و ندیدنش چقدر دلم برایش تنگ شده است. موضوع را عوض می کنم و می پرسم: راستی این قضیه برنج چی بود؟

- برنج شده کیلویی پنج هزار تومن!

- از اینجا هم گرون تره!

- آره، اینجا برنج باسماتی کیلویی سه یورو!

- من از سوپر "اوده" برنج باسماتی اعلا به دو و نیم یورو خریدم.

- آره ایرون خیلی گرونی بود! چیزی تقریبن مثل اینجا!

- پس دفه ی دیگه بیا با هم بریم هند!

شاپرک می خندد و چون کار دارد و باید برود با من خداحافظی می کند و می رود تا تند و تند به کارهای عقب افتاده اش برسد. من می مانم و یاد ایران و یاد خواهرم و نگرانی گرانی و برابری. خواهر کوچکم زمانی که به فرانسه آمده بود، او هم چون در دوره جمهوری اسلامی بزرگ شد هیچ تصوری از نوع دیگری از زندگی نداشت. با توجه به این که مرجان در ایران کنسرواتوار رفته بود و موسیقی خوانده بود و بچگی هم چون مثل شاپرک و سنجاقک بود مدرسه موسیقی می رفت و باله یاد گرفته بود هیچ تصوری از رقص نداشت. وقتی پرسیدم چی می خواهی ببینی؟ گفت: یه برنامه رقص! پرسیدم: آخه چه جور رقصی؟ باله یا رقص مدرن؟ فلامینکو یا نمایش موزیکال؟ یا شایدم رقص- تئاتر؟

و مرجان با آن دو چشم درشت آهویی اش به نگاه کرد و پس از کمی سکوت گفت: فرقی نمی کند! هر چی شد! من که تا به حال رقص ندیده ام!

جوابش برای من مثل پتکی بود بر سرم. راست می گفت. او مثل من نبود که در دوران نوجوانی اش باله و اپرا در تالار رودکی دیده باشد و برنامه های تئاتر شهر و رقص های مدرن را دنبال کند. مرجان از تولیدات جمهوری اسلامی بود. او از دنیای مانتو و روسری و "خواهر روسری ات را بکش پایین!" می آمد و هرگز چیزی به نام رقص بر روی هیچ صحنه ای ندیده بود، آنچه دیده بود از ماهواره و ویدئو بود و بس. و چگونه آن سنجاقک موسیقی خوانده و تعلیم باله دیده می توانست تصوری جز توهمات و تخیلات خود از رقص واقعی و زنده داشته باشد؟ جایگاه رقص رهایی در ذهنش چه بود؟ یاد اینها افتادم و دلم گرفت.

دلم گرفت از این که شاپرکهای جوانم هیچ تصوری از پرواز و رهایی و آزادی ندارند و به پروانه های سنجاق شده در قاب تبدیل شده اند.

زیبایی یک سنجاقک و یا یک شاپرک در پرواز رهایی بخش اوست و نه سنجاق کردنش به قابی برای تزیین. قانون قلابی برابری دیه تصادف هم توهمی از "برابری" برای دختران و زنانی است که هیچ تصوری از آزادی و حقوق انسانی خود ندارند.

من همه خواهرانم را زنده و آزاد و سالم می خواهم.

31.05.2008- بر گرفته از وبلاگ گامرون

چنانچه به هر دلیلی نتوانستید ویدئوی ِ اعتراض ِ دانشجویان رو ببینید به لینک ِ مستقیم آن در یوتیوب مراجعه نمایید.

فیلم دانشجویان معترض: دانشگاه زنده است

برگرفته از آرشیو رزا