از سزان تا پیکاسو / مجموعه ای بی نظیر از آثار گالری ولارد در موزه دو اورسی/
رویای ژاپنی رودن در موزه رودن

نصفه شبی پاسداره نشسته توی وسایلم. توی دفترام. توی کتابام. نشسته بود و دفتر خاطراتم را می خووند. هی سرش را می برد توی کمدم و توی وسایل شخصی ام. وقتی توی کیفم رو گشت و از توی تقویمم عکس یه مرد قلچماق را درآورد مثل قیصر به من براق شد و پرسید: "این کیه؟"
گفتم: "یه نویسنده! ..." ترسیدم بگم آمریکای لاتین پرونده ام چاق تر بشه! آمریکای لاتین محل تولد چریکای دنیا بود دیگه! گفتم:" یه نویسنده اسپانیایی!" امروز می دونم با آدم نفهم و گاو بایس مثه خودش حرف زد. گاو چه می فهمه "نویسندگی" یعنی چی؟ (با پوزش فراوان از حیوان مفید و سخاوتمند و ارجمندی مانند گاو. تجربه نشان داده است که نوشته های من توسط گاوها و گاوبازبه خوبی ها فهمیده نشده است!)
امروز اگر همین اتفاق دوباره بیفته به پاسداره می گم:"خواننده اس! گیتارم خوب می زنه!"
پاسداره یه نگاهی به من انداخت و یه نگاهی به عکس مارکز، ترش کرد، عکس را برد جلوی چشاش. انگار دید فتوکپی یه. پس یعنی از یه روزنامه یا مجله برداشتم. با همون قیافه پر اخم و باد عکس را گذاشت توی تقویم و اینجوری شد که عکس گابریل گارسیا مارکز از پرونده مبارزات سیاسی من حذف شد.

فیلم اول: صحنه ی به دار زدن یک زن است بین دو مرد. الله اکبر می گویند و زن با جرثقیل بالا میرود و بعد آن بالا دست و پا می زند و جان می کند و اینها این پایین الله اکبر می گویند! مجریان عدالت بر روی زمین شده اند. خوب نگاه کنید تا چهره ی دقیقی جمهوری مهرورزی تان را ببینید!
فیلم دوم: صحنه ی جمع آوری و دستگیری اراذل و اوباش است! خوب نگاه کنید تا تمدن هفت هزار ساله تان را در رفتار مأموران ببینید! فیلم سوم: عدالت انجام شده و محکوم در پای چوبه دار است! فیلم ظاهراً یک فیلم خبری است که برای اخبار تلویزیون تهیه شده! خوب نگاه کنید این خبرنگاران مهرورز جمهوری جسد و جنایت و وقاحت را! انگار برنامه کودک است!!!
به این اعمال چی می گویند؟ غنی سازی مهرورزی در جمهوری مردمسالار اورانیومی؟

چهاردهم تیرماه جعفر کیانی را پنهانی بردند در روستای دورافتاده آقچه کند سنگسار کردند. گروهی یک انسان را به وحشیانه ترین ترین شکل با زدن سنگ های درشت در بیابانی دورافتاده به قتل رسانده اند و اسمش را گذاشته اند: "اجرای حکم شرع!" ولی مگر قوانین شرع در ابتدا برای این نیست که انسانها بتوانند بهتر زندگی کنند؟ و مگر آدم را به نام قانون این جوری می کشند؟ آیا در هزاره سوم به این شیوه های دوره بربریت بایست هنوز آدمیزاد را به سنگ و کلوخ و آجر بست؟ مجازات های وحشیانه و تنبیه های قرون وسطایی تا کی ادامه خواهد داشت؟ آیا واقعاً این مردم هستند که سنگسار و اعدام را می خواهند؟ یا فقط حکومت غالبی که برای بقای خود انسان را تا این حد خوار و حقیر و تنبیه و سرکوب می کند؟ در این گزارش پس از سنگسار، سنگهای درشت چند کیلویی خونین را نگاه کنید و جای پای پایکوبی مأموران بسیج را در حال سنگسار و ببینید چگونه در جمهوری سنگسار انسان به ذلت و بربریت می رسد! تا چه حد بشریت در این جمهوری خون و جنایت از دست رفته است !

الان تنها یک چیز را می دانم. الان به خوبی می دانم در این لحظه باید ایستاد و بر علیه بربریت نوشت و علیه بی حرمت شدن آدمی نوشت و علیه بی ارزش شدن جان انسان در سرزمین گل و بلبل نوشت و نوشت .
من معتقدم اگر مبارزه ای در کار باشد، آن مبارزه باید در جهت براندازی حکومت های غاصب و جانی و آدمکش باشد و نه در جهت خرید خون این و آن محکوم به قتل و سنگسار، توسط دلاله های میلیونر درون حکومتی! و عمیقاً می دانم که گسترش معاملات خرید و فروش خون و دیه و چانه زدن مانند بازاریان بر سر جان این و آن گروگان، مبارزه ای والایی به حساب نمی آید.
الان یک چیز دیگری را هم به خوبی می دانم و آن این است که پیش از هر چیز یک انسانم و می خواهم انسان باقی بمانم. خوشحالم که یک سیاسی رادیکال چپ و یا رادیکال راست و مذهبی اصولگرا و یا یا مذهبی اصلاح طلب نیستم. خوشحالم که روزنامه نگار جمهوری اسلامی نیستم تا از محکوم به اعدامی توبه و پشیمانی بگیرم. خوشحالم که آنقدر به حقانیت خودم قاطعیت نبخشیده ام که در تبعید هم دیکتاتوری پوزش خواهی و توبه و ندامت راه بیندازم. خوشحالم که انسانم. خوشحالم که می خواهم انسان باقی بمانم. خوشحالم که به ارزشهای انسانی بیش از هر چیزی ارج می نهنم. خوشحالم که به دروغ رضا نداده ام. خوشحالم که به دروغ رضا نمی دهم. خوشحالم که انسان را ارج می نهنم حالا خود شاهکار طبیعت بود و یا نبود.

زن نویسنده ای در بیمارستان بستری است و با مرگ دست درگریبان است. اولین زن رمان نویس ایران بوده و برای خودش شخصیتی بوده و حالا هم هنوز نمرده ولی آقایان قلم به دست گرفته اند و القابی مانند "ترمه خوش دست!!!" و یا غیره خطابش می کنند و بعد انشاهای خود را می نویسند و آن بانوی خوش دست انگار فقط الهام بخش بوده و خودش قلمی نداشته! ببینید گفتمان مردانه در این متن چقدر وقیح است و تا کجا می تواند با ذکاوت زنان را محترمانه تحقیر کند. حالم بد شد از خواندن این مطلب تحقیر آمیز برای آن بانوی نویسنده در حال اختضار

سیمین دانشور یکی از بزرگ ترین نویسان قرن بیستم ایران و اولین زن رمان نویس ایران در بیمارستان بستری است و رادیوی زمانه، یک رادیوی آزاد خارجی (به گفته ی خودشان) که با بودجه کلان هلند گردانده می شود و قرار است از هلند برای ایرانیان آزادی و دموکراسی بیاورد در این باره برنامه ای تهیه کرده است. مجری برنامه خانمی است با فمینیسمی متمایل به سیاست داخل کشور که از همان ابتدا از سیمین دانشور به عنوان همسر جلال آل احمد یاد می کند و سپس به آقایی زنگ می زد که نه نویسنده است و نه نسبت نزدیکی با این نویسنده دارد و در همه موارد و در مورد همه همیشه نمی دانیم چرا این آقا هم بایست اظهار نظر کند.

گفتگو آغاز می شود و ما می فهمیم که سیمین خانم زن جلال بوده واین جلال است که مهم است و همه ی گفتگو در حول و حوش جلال می گذرد و سووشون این خانم هم به دلیل محبوب است که "یوسف" در آن رمان خود جلال است و اصلاً آن رمان همه اش تحت ـتأثیر و زیر سایه و بر اثر تشعشعات جلال است وسرانجام در پایان نتیجه اخلاقی می گیریم که در آن خراب شده گفتمان مردسالاری آنقدر بر فضا چیره است که فقط مردها به حساب می آیند و حتا اگر اولین زن رمان نویس ایران هم که باشی از آقا جلال که چهل سال پیش شوهرت بود و افتخار همسری اش را داشتی تجلیل خواهد شد و حالا مردی هم مردی فقط حیف! چون بالاخره تو یادگار آقا جلال ما بودی.
یکی دو جای دیگر هم دیدم باز بچه نداشتن و یا بچه دار نشدن این دو مطرح شد. و مشکل عظیم اجاق کوری! انگار تمامی افتخار بشریت فعالیت گسترده اندامهای تناسلی اش و در تولید مثل باشد! بیا از یک فرانسوی بپرس آیا مهم است سیمون دوبوا و ژان پل سارتر بچه نداشتند؟
آیا تولید آنهمه کتاب و ترجمه از جانب سیمین دانشور و جلال آل احمد نمایانگر نیروی شان در خلاقیت و آفرینندگی نیست؟ یا این که بایست چند تا کره خر لندهور پس می انداختند تا پس از مرگ دعوای مال و منال و قلدری کنند و نامشان را به گند بکشند؟

جمع آوری و دستگیری اراذل و اوباش همچنان ادامه دارد. شانزده تن از اراذل اعدام شدند و هفده نفر دیگر دیگر در آستانه اعدام به سر می برند. سابقه و جرم این اراذل و اوباش اعلام شد و غالباً جرمشان از اعمال یک پاسدار ساده درون حکومتی بیشتر نیست. پس؟
یک روزنامه نگار مستقل کرد در مریوان به اعدام محکوم شده است. پنج تن از دانشجویان و زندانیان سیاسی در اوین در اعتصاب غذا به سر می برند.
دستور داده اند تا دیگر کودکان افغانی در مدارس ایران ثبت نام به عمل نیاید. آخر آن بچه های در به در چه گناهی دارند؟

یکی آدم خیری پیدا شود و به این آقای مسعود نقره کار و دوستانش بگوید این قدر در مورد نویسندگان ساکن فرانسه و شرایط زندگی شان فضله فروشی نکنید. محمود مسعودی ساکن فرانسه است و در حومه پاریس زندگی می کند. بس کنید آقابان! نمی بینید با این پژوهش های خاله زنکی (با پوزش از خاله و از زن) و بدون استدلال و مدرک تان، چقدر خنده دار و ترحم برانگیزید؟
راستی شما چه فرقی با ابراهیم نبوی دارید؟ او هم در جبهه ای دیگر همین حرفهای کشککی را می سازد تا مردم را قانع کند. همین تقسیم بندی های من در آوردی را! همین استدلالهای کشککی را! البته او حداقل این هشیاری را دارد که از روی ریا و ذکاوت نام کار خود را طنز نامیده است. همه تان مسخره اید ولی چرا هیچکدامتان مرا نمی خنداند؟!

خوب که نگاه کنی مثل آن اولی، هیچ نعریفی دقیقی برای تبعید ندارد بلکه فقط تأیید مافیای چپ قلدر کم سواد - که خود را همه کاره، از جمله نویسنده هم می داند - را برمی گیرد و بس.
این ها با تهمت و افترا و ترور شخصیت برای خود اعتبار می خرند وگرنه کارهایشان نه از لحاظ پژوهشی معتبر است و نه از لحاظ هنری. فقط به قلدری و زور رگهای گردن زنده اند. در نوشته هایشان نه متدولوژی دارند و نه از نظریه پردازان چپگرا خبری هست و نه لزومی می بینند کاری را تا ته بخوانند تا استدلال نظر بدهند.
اینها خود را خدایانی مانند زئوس می پندارند!

آخر کجای رمان من نوشته که میترا پناهنده است؟ و چرا میترا و یا هیچ آدمی حق ندارد حس یک لحظه درماندگی اش را در روزی خاص بیان کند؟ در خیالپردازی هایش می خواسته دنیا را تغییر بدهد و الان در غربت با کوچکترین مشکلی از پا درمی آید و همینطوری کجدار مریض ادامه می دهد مثل زندگی ما که دوره می کنیم شب را و روز را و هنوز را! مگر شما قهرمان ترازدی یونان هستید که هرگز در زندگی تان لحظات ضعف نداشته اید؟ یعنی شما هرگز در زندگی تان انسان نبوده اید؟ انسان با همه ی ضعف ها و شکوهش؟ انسان با همه ی تضادهای درونی اش؟ و شما دروغگویان پر مدعای ساکن آلمان، آیا شما به عمق فقر در دل فرانسه آگاه اید که از نبودن حمام که چه عرض کنم از شنیدن بی خانمانی و توی کوچه خوابیدن بی خانمانها به خنده بیفتید؟
برداشت ما از ادبیات و تعریف ما از ادبیات یکی نیست. ما از یک جنس نیستیم. شما در درجه اول، عقاید و تعصبات و سلیقه ی حزب و یا گروه خود را مقدم می دانید در حالی که برای من اول ادبیات و هنری بودن اثر است و باقی بحثها به دنبالش می آید. هیچ چیزی را حس نمی کنم از دست داده باشم. پس از چهارده سال دیشب همان مرغ یک پای عجول اولیه را دیدم. از تأخیر چهارده ساله در خواندن چنین متنی هیچ نادم نیستم و با خواندنش هم هیچ چیزی به اطلاعاتم اضافه نشد.
جاعلان تاریخ دروغ وتفسیرهای قلابی خود خواهانه، صبر کردید تا چاپ بشود که نظر بدهید؟ و البته می دانم پس از چاپ هم شما به ادبیات نخواهید پرداخت بلکه باز به تعصب و سماجت خود که به قول خودتان به مرغ یک پا می ماند ادامه خواهید داد چون از این که برای قدرت و مقام مثل دیگران برایتان موس موس نکرده ام به پایتان نیافتاده ام و باج کلامی و قلمی و غیره به شما نمی پردازم خشمگین اید، مگر نه؟
راستی فتوای تنکابنی در مورد من با فتوای خمینی که کتاب سلمان رشدی را نخوانده بود و یا فتوای شما مرغ یک پای چپ چه فرقی دارد حاج آقا؟
راستش بد عادتان کرده اند حضرت آقا، من جزو روسپیان قلم نیستم. نویسنده ام. با تمام وجود نویسنده ام. من با قلم جانم می نویسم . با اشک چشم و خون دل! من با نوشتن نفس می کشم و درست به همین دلیل جوابتان را نخواهم داد چون گوش شنوا نمی بینم و جواب تان را نخواهم داد چون لزومی نمی بینم با فردی کوته فکر که مانند مرغی یک پا حرف چهارده سال پیش و یا بیست و چهار سال پیش خود را می زند گلاویز شوم. شما به شکلی کودکانه و قلدرانه لج کرده اید . من مادرانه شما را جدی نمی گیرم چون جدی نیستید ، چون فقط یک مشت عربده ی تو خالی اید.
راستش واقعیت تلخی را بریتان بگویم: اگر چپ ایران نیرومند و دانشمند و روشنگر بود ایران به دست ملاها و طالبان نمی افتاد، مگرنه؟ ضعف نیرو! کمبود دانش و استدلال! پرونده سازی برای دیگران برای حقانیت بخشیدن به خود! دیکتاتوری بیرحم و بی انصاف و رهبریت از بالا! و خودبزرگ بینی! همه ی اینها بدست به دست هم دادند و شکست خوردید و از همه بدتر اینکه هیچوقت محق نبودید و به این شکل، هیچوقت نیستید و هنوز هم نمی دانید! ببینید شما هیچ آینده ای در ایران و برای ایران ندارید! هیچ!
گفتمان مردسالاری سنتی ایران در هر کجا که باشد ضد زن و سرکوبگرانه است و مرد باید- چه چپ و چه مذهبی- روی زن را کم کند. او در خفا و پنهانی پوزش میخواهد و درعام زن را به لجن می کشد تا مردانگی قیصروار خود را نشان داده باشد. بیست یا سی سال ماندن در اروپا شما را هیچ تغییر نداده است. خشک و منجمدید! در عین حال در دنیای واقعیات، انسان تغییر می کند و زمان و زمانه در این سالها به ما درسهایی داده است که نظریات فسیل های حزب توده و چپ منجمد ایران پاسخگوی آن نیست؟
گفتمان مردسالارانه و از موضع قدرتی که شما برگزیده اید به مجرد کوچکترین انتقادی خود را در خطر می بیند، چرا؟ شما مرا به یاد جمهوری اسلامی و استدلال هایش می اندازید. شما حتا حد خودتان را هم نمی دانید. توجه داشته باشید که من سیبای تواب نیستم . شما هم هیچ حقی به گردن دیگر انسانها حق ندارید که مدام دیگران از شما پوزش بخواهند. شما هم مثل یک آسیاب بادی پوشالی و توخالی هستید و خر خود را با استدلالهای توخالی و توجیهات توخالی پیش می برید و برای خود چنان مقام معظمی قائل هستید که بی شباهت با مقام معظم ولایت سفیه در ایران نیست و گرنه این قدر زود خود را در مواجهه با خطر نمی دیدید. بزرگ بزرگوار هم هست. بزرگ هرگز تنگ نظر نمی شود. بزرگی در به دست گرفتن موضع قدرت نیست بلکه در وسعت فکر و اندیشه و رفتاری است که نمی بینم.
من اگر جای آن آقا بودم خجالت می کشیدم از ضعف و سانسور و پوزش ینهانی ایی که خواسته ام و بعد بسیج دیگران واقعاً شرمنده می شدم. ولی متاسفانه شما بزرگ نیستید و اینها نشانه اش است. کافیست یکی نوشته شما و ایشان را بخواند تا به لیست مافیای چپ و افراد مورد تأیید شما که لزوماً بهترین نویسنده ها هم نیستند پی ببرد. بزرگ نیستید. نویسنده نیستید. قدر نوشتن را نمی دانید. به قول ساعدی شما کانون "نه نویسندگان" اید! نوشتن در مورد تبعید نه نوعی ایدئولژی که نوعی دکان شماست. راستی بدون دکان تبعید و بودجه و امتیازاتش چه خواهید کرد؟
راستی شما که همه را رد می کنید و نفی می کنید ولی به غیر از روضه خوانی و نهی از منکر، امر به معروف یا تصویر مطلوب و دوست داشتنی شما از این تبعید چنسیت؟ مثال بزنید! نفی کردن ناخوانده که هنر نمی باشد؟
یادتان باشد تبعید سرقفلی ندارد و یک چهره ی باسمه ای ندارد و هر نویسنده ای داستان خاصی را زندگی می کند و روایت می کند که شبیه دیگر داستانهای از پیش داوری شده و یا عام نیست. گمان می کنم تا همینجا برای شما و سردبیر فوتبالیست تان که رفته بود یک تنه از زن تواب پریشانحالی نسق بگیرد و شما را شادان کند کافی باشد!
گرد و خاک کنید! قلدری کنید! از فرصتی که برای خودنمایی و نشو و نما و تجدیدچاپ مقالات بادکرده ی خود پیدا کرده اید حداکثر استفاده و مثل همیشه از فرصت سوء استفاده را بکنید! سانسور کنید! حذف کنید! تلفن ها و ای ام اس هایتان را به کار بیندازید! از تمام نفوذ خود برای بایکوت کردن استفاده کنید!
نمی ترسم! برایتان بازارگرمی هم نخواهم کرد. اینها را همین جا و برای خوانندگانم می نویسم. چون خوانندگان من هوشیارتر و بیدار فکرتر از دار و دسته شمایانند! برای خوانندگانم می نویسم تا در جریان باشند!
آقابی محترم، من مرغ یک پا نیستم . من یک نویسنده ام از شرافت قلمم در برابر هر نوع سانسور و حذف و ارعاب و ترور شخصیت و تهدید و بایکوت دفاع می کنم. مرا از چه می ترسانید؟ من آنچه را که باید از دست داده باشم از دست داده ام . در زندگیم جز نوشتن چیزی ندارم و درست به همین دلیل هیچ باجی هم ندارم که به شما بپردازم. شنیدید؟ برویبد پی کارتان! چون هیچ باجی در کار نخواهد بود!

نوشتن این کلمات چه بیهوده به نظر می رسد: بنویسی در جایی خوانده ای یک روزنامه نگار مریوانی به اعدام محکوم شده است و صحت خبر معلوم نیست و صحت خبر چگونه می تواند معلوم باشد؟ طومار امضاء جمع کنی اینترنتی به کار می افتد و در سایتها و وبلاگها هوار و داد که بشتابید و امضاء کنید و بعد آیت اله حاشا می کند و عده ای از آیت الله تشکر می کنند. چندی بعد می فهمی بی سر و صدا سر طرف در جایی دیگر زیرآب کرده اند حالا چه عجله ای بود برای این سنگسار بیخود و بی شاکی؟
بیایی بنویسی مهدی خطیبی پدرش مرده است و به یاد بیاوری که سایتهایی که خود را ادبی و هنری و فرهنگی می دانند به جای اظهار همدردی و تسلیت گفتن به شخصی مانند او، در حال حاضر برای گربه های حشری ختم گرفته اند و اولین هنرشان حذف دیگری و دگر اندیشی و حفظ منافع شخصی خویش است و اصلاً در جمع عقب مانده و پر عقده ی ایرانیان انسانیت به کل دارد از یاد می رود و در نتیجه همه چیز می تواند از جانب هر فردی راست باشد و همه چیز می تواند از جانب هر فردی دروغ باشد و در این جمهوری سیاه، فرهنگ دروغ و دروغگویی چنان رشدی کرده است که دیگر همه چیز امکان دارد. وای بر ما! بر ما چه می رود؟

انجیل یوحنا ـ فصل اول

اگر زیباترین واژه ی دنیا را می شناسید در مسابقه نشریه مبادلات فرهنگی (کولتور آوس تاوش) شرکت کنید. همه افراد از هر ملیت و با هر زبانی می توانند کلمه محبوب خود را تا پایان اوت آینده به این مسابقه بفرستند.

ونسان وان گوگ بیش از چهارده ماه (از بیستم فوریه 1888 تا هشتم مه 1889) در شهر آرل واقع در جنوب فرانسه ساکن بود. آرل شهر گرمی است و خوش آب و هوا. به شهرهای ساحلی یونان و اطراف دریای مدیترانه می ماند.
ونسان تا پیش از زمانی که به بیمارستان سن رمی برود، مدتی در اتاق کوچکی زندگی کرد. اتاق واقعی وان گوگ به همراه ساختمان در یکی از بمباران های جنگ دوم جهانی منهدم شد. همین بلا بر سر ساختمان زرد رنگی که در آرل کشیده است هم فرود آمد. اما تصویر اتاق وان گوگ در تابلویش باقی مانده است. اتاق ونسان زیر شیروانی است و ساده و محقر ولی با رنگهای تند و شاد و زنده که در آن منطقه رایج است. بعدها با توجه به رنگها و اشیاء درون تابلو دکوراتور هنرمندی در ساختمانی برابر آمفی تئاتر بزرگ روم باستان که از بناهای دیدنی تاریخ تئاتر جهان است و در شهر آرل قرار دارد اتاق ونسان را بازآفرینی کرده است.

شخصیت های او، ولگردها و آواره ها و سالمندان و بیماران هستند. شخصیت هایی عامی که اکنون اکنون به شهرتی مشابه شهرت هملت و شاه لیر شکسپیر دست یافته اند. شخصیت های بکت به روانشناسی به معنای کلاسیک آن، احتیاجی ندارند، آنها بیشتر به سایه و طرح و یا تجسم بخشی از شرایط بشری و به خصوص بیشتر به "آوا" می مانند.

شخصیت های بکت، آدمهایی بدون تاریخ و بدون مکان و انسانهایی هستند که هرگز از حرف زدن باز نمی ایستند. این نجواها و پچ پچه ها، این زبان فرانسه عجیب و غریب، این "صدا"ی ناآشنای فردی بکت، در همه حال در آثارش انعکاس پیدا می کند.

فصل مشترک آثار بکت، صداست. صدایی در میان صحنه ای و یا صدایی در میان فضایی. صدایی فردی، و یا هر صدایی که به نظر می رسد "حرف زدن" برایش به منزله ی بودن و زیستن است و علیرغم فرو رفتن های مداوم، "ادامه یافتن" هم هست. این صداها، سکوت جهان پیرامون خویش را برهم نمی زنند. این صداها هستند. این صداها چیز خاصی نمی گویند. چیز خاصی هم پیشنهاد نمی کنند. چیز به خصوصی را نیز بازگو نمی کنند. این صداها فقط حرف می زنند، به شکلی که انگار با حرف زدن نفس می کشند.

امروزه، صدای بکت، بخشی از ادبیات فرانسه و بخشی از ادبیات معاصر جهان را به خود اختصاص داده است. وجود و حضور رنج عمیق بشری در لا به لای این صداهاست که به آثار بکت تا این حد اهمیت می بخشد. صدای بکت، تصویر بی ریشگی مدرن جهانی و تنهایی فردی انسان است. این صدا دیگر فقط صدای ساموئل بکت نیست، بلکه صدایی همگانی و صدایی بشریست. این صدا، صدای انسان هاست. این صدا، صدای همه ی انسانهاست.

دن کیشوت تازه از سفر برگشته است و مشغول نوشتن یادداشتها و گزارشی از سفر خود است. دن کیشوت نظریاتی پیرامون جامعه شناسی هنرمندان دارد که آن را به صورت خلاصه به شما تقدیم می کند.

جامعه هنری داخل و خارج ندارد و کلاً به پنج بخش تقسیم می شود:

4/ دسته چهارم امت خنگ الله است. امت خنگ الله عامل اجرایی هر سه گروه است و در همه جا هست. خنگ الله نه سواد دارد و نه خلاقیت و نه استعداد و نه هنر. خنگ الله مدام چشمش به دهان دیگران است که کی چی گفت و مدام از روی دست دیگران نگاه می کند. خنگ الله مدام توسط حزب الله بسیج می شود. خنگ الله مدام توسط خلق الله تحریک می شود. خنگ الله مسئول گفتار و کردار خود نیست و همیشه توسط رندالله و یا سه دسته ی دیگر هدایت و سازماندهی می شود.
۵/ دسته پنجم پرت الله می باشد. پرت الله خنگ نیست، پرت الله برای ایدئولژی و دین نمی جنگد و آهسته برو آهسته بیا زندگی می کند ولی چون پرت است این وسطها می لولد و هر از گاهی ابراز وجود می کند و چیزی می گوید که نه سیخ بسوزد و نه کباب. پرت الله گاهی هم از سر تصادف چیزی هوشمندانه می گوید و نقطه دید جالب و تازه ای دارد که حیران می مانی. تکلیف هیچکس با پرت الله معلوم نیست چون پرت الله تکلیفش با خودش معلوم نیست. در هر حال نمی شود به پرت الله اعتماد کرد و با او برنامه ای ریخت که به سامان برسد. البته برخی از پرت الله ها رویاهای قدرت طلبانه بزرگی دارند که در انتهای وجودشان خفته است و یک هو می بینی فلان پرت الله کارش گرفت و پست مهمی گرفت و یا یک دفعه پولدار شد ولی چطورش معماست. پرت الله ها معمولاً غلط اندازند و هجوم لغات سنگین و عبارات گنده گنده ای که به کار می برند برای شنونده توهم سواد و معلومات را می آورد که این چیزی است کاملاً کاذب چون در اولین جستجوی واقعیت مچشان باز می شود و چاخان هایشان فاش. پرت اله ها سرگرم کننده اند ولی خطرناک هم هستند. از پرت الله دوری کنید تا اعصاب آرام و جان سالمی داشته باشید و از دور بر ایشان بخندید.
هنرمند واقعی نه خنگ است و نه اسیر دین و نه متعهد به حزب و ایدئولژی. هنرمند واقعی دینش هنر است و آئین اش هنرش است. او به هنرش متعهد است و نه به حزب و یا کلوپ و یا کانون و انجمن اش. هنرمند واقعی در جستجوی قدرت و سلطنت نیست و برای رسیدن به قدرت دغلی و رندی نمی کند. هنرمند واقعی مثل فرش فروشها برای تبلیغ کالا و یا فرش خود جنجال به پا نمی کند. هنرمند واقعی در دنیای دیگری سیر می کند که ممکن است حتا برای تشکر از کسی گوش خود را ببرد و بگذارد کف دست او. هنرمند واقعی با حرفهای این و آن خام نمی شود و به ندای درونی خود گوش می دهد و از سپاه این و آن شدن به شدت پرهیز می کند و نمی گذارد تا دیگران او را سازماندهی روحی و کاری کنند. بقای هنرمند واقعی و اصیل در رهایی اندیشه و در آزاد فکری و بی زنجیر بودن اندیشه و خلاقیت اوست.

آقای مسعود نقره کار به صورت خصوصی پیامی برای پوزش خواهی فرستاده بودند که چون من این آقا را هیچ نمی شناسم و هیچ گونه مسئله ی خصوصی با ایشان ندارم آن پوزش خواهی را در اینجا منتشر می کنم.

خانم شاهرخی عزیز سلام, امیدوارم شاد وسلامت باشید , متاسفم که نوشته من شما را اینقدر عصبانی کرده است , امید وارم من را ببخشید. من در قسمت دوم این مقاله در این مورد توضیح می دهم . باز هم از اینکه باعث رنجش شما شدم عذر می خواهم.

با احترام : مسعود نقره کار
فقط میان ماه من تا ماه گردون، میان این پوزش خواهی خصوصی و نوشتن و تصحیح بخش پایانی آن مقاله در سایتهای پر تیرازی مانند گویا و اخبار روز تفاوت از زمین تا آسمان است. غرض از انتشار این پوزش خواهی نشان دادن چهره دوگانه ی این نویسنده به خواننده است.

داستان روح آن زن در پاکت پلاستیکی از خانم عزت السادات گوشه گیر را در چشمانی دیگر بخوانید. این داستان ششمین داستانی است که از خانم گوشه گیر در چشمانی دیگر منتشر می شود. چند یادداشت دلتنگانه بهاری هم از خانم گوشه گیر منتشر شده است که خواندنی است. داستان آقای علی آرام، عاشقی که سنگباران شد را هم در چشمانی دیگر می خوانید.
چشمانی دیگر به دلیل برخوردار بودن از همکاری دو سه مترجم خوب فرانسه زبان، بخشی را به "ادبیات معاصر فرانسه" اختصاص داده است تا خواننده ی ایرانی با این ادبیات آشنا شود.
بخش نظرخواهی باز است و می توانید نظر خود را نسبت به هر بخش برای نویسنده اش در پایین همان مطلب بگذارید و یا این که مستقیماً برای نویسنده اش بفرستید.
چند روزی در سفر بودم و به اینترنت دسترسی نداشتم به پیام ها و به نامه های رسیده در اولین فرصت پاسخ خواهم داد.

دن کیشوت خسته است
به چند ساعت و یا به چند روز استراحت احتیاج دارد.

بشکن بشکن رضا قاسمی پس از وقایع تیر 78 را شنیده اید؟ آیا ما مجبوریم در هر موردی اظهار نظر کنیم؟ آیا واقعاً وقایع تیر ۷۸ و جنبش دانشجویی ربطی به این بشکن بشکن دارد؟ آیا با بشکن بشکن و قر کمر و دست افشان و پای کوبان می شود رفت جلوی گاز خردل و باتوم برقی؟ آخه این هم شد حرف؟ آیا بهتر نیست نویسنده بیشتر بنویسد و کمتر حرف بزند؟
نمی دانم این: "حوصله هیچ جمعی را ندارم" را خوانده اید یا نه؟ در ادامه اش "برای افزودن به چیزی، باید از چیز دیگری بکاهیم"/ از ناصر زراعتی را هم بخوانید! تا این کنیز سراپاتقصیر هم از وقت خود بکاهد و با نکته بینی چند کلمه ای بر آن بیافزاید.

سرانجام اعتراض ما به اظهارات مجید روشنگر مالک نشر مروارید و چند انتشاراتی دیگر (سیتزن و ساکن آمریکا) ولی قانون نشر و چاپ را به سبک ایرانی ملاخور می فرمایند در روزنامه شرق منعکس شد. در ضمن نامه را من ننوشته ام بلکه وکیلم نوشته بود. البته این پایان داستان نیست...
چند مطلب خواندنی در چشمانی دیگر گذاشته ام، اگر فرصت کردید آنها را بخوانید. دو داستان هم اضافه کردم. اگر نظری هم دارید بخش نظرخواهی باز است.
در حال حاضر، این نویسنده خسته است و به چند ساعت استراحت احتیاج دارد.
پ. ن.: ده روز پس ارعتراضم، حمله و تهدید یکی از مزدوران ناشران و مطبوعات را در "کاسه گرم تر از آش" ببینید.

پس از اکثریت حزب الله و انواع و اقسام روش های مهرورزی شان اینجا دور در دست اقلیت خلق الله است و ما نویسندگان مدام مانند دن کیشوت مجبوریم با قلم شکسته ی خود به جنگ آسیاب های بادی برویم. مطلبی با عنوان تبعید و تبعیدی، پدیده ای در خور مطالعه نوشته ام که آن را فعلاً در چشمان بیدار بخوانید. مصاحبه ای در مورد کتاب با رادیو آلمان (دویچه وله) داشتم که آن راهم می توانید همانجا ببینید. رپ من وایسادم از گروه هیچکس را بشنوید. دیگر مطالب مربوط به جنبش دانشجویی و جنبش زنان را در چشمان زنان ببنید.

دو روز است عزیزترین چشمانم را بسته اند. هیچ جوری صفحه اش باز نمی شود. قفلش کرده اند. نمی خواستم باور کنم. نمی خواهم باور کنم. دلم می خواست برای امروز مطلبی آماده کنم و در آنجا بگذارم ولی بسته است. چه فایده دارد؟ می روم بخوابم تا شاید خواب دیده باشم. فردا بشود و چشمان بسته ام باز شود.

در سال ۱۹۷۹، پیش از شروع تمرینات برای اجرای نمایشنامه "روزهای خوش" به کارگردانی شخص بکت، در رویال کورت تئاتر لندن، ساموئل بکت هفته ها در ذهن خود به مجسم کردن جزیی ترین صحنه های نمایش خویش پرداخت. او دفترهای شخصی کارگردانی خود را با جزئیات دقیق و وسواسی حیرت انگیز مهیا کرد. این دفترها نمایانگر طراحی موزون کلمات و حرکات و لحظه های سکوت است.

در همین ایام است که در طول تدارک دفترهای کارگردانی، به برش مهمی در قسمت اول نمایش پرداخت؛ چرا که به نظر بکت، قسمت اول بسیار طولانی به نظر می آمد. بکت در عمل، در متن خود نیز، تغییراتی، به خصوص در زمینه توضیحات بازی قرار داد.

دفترهای کارگردانی بکت، از ارزش والایی برخوردارند، چون این دفترها، اغلب بیش از آن که توضیحات طولانی چاپهای قبلی متن را نشان بدهد، برای ما نظرگاه بکت را آشکار می سازند.

امیدواریم که ناشران چاپهای قبلی آثار بکت، به این مسئله توجه کنند که چه تغییراتی در دفترهای کارگردانی صورت گرفته است و این تحولات را در هنگام تجدیدچاپ آنها در نظر بگیرند. باید از دانشگاه ریدینگ بریتانیای کبیر که آرشیو بکت در آنجاست، و همچنین از پروفسور جیمز ناولسون ممنون بود که به همت آنها، در سال ۱۹۸۵، یادداشتهای میزانسن بکت در انتشارات فابر اند فابر به چاپ رسیده است.

این دفترها و دست نوشته ها، حاوی یادداشتهای بکت و شاهدان کاملی از جریان نقطه نظر و نگاه نویسنده بر روی متن خویش و نیز بر روی نحوه ی کارگردانی همان متن توسط همان نویسنده اند.

فراموش نکنیم که در اکثر نمایش های بکت، پرسوناژها ساکن اند و میزانسن در بی تحرکی کامل و بر روی بدن بازیگر و یا گاهی در درون بازیگر بازیگر به وقوع می پیوندد.

ادبیات تبعید؟ یا ادبیات مهاجرت؟ یا ادبیات خارج از کشور؟ هر کدام از اینها تعریفی دارد ولی چیزی در همه شان مشترک است و آن اینست که علیرغم همه چیز ادبیات برون مرزی ایرانیان در فضایی بدون سانسور و در آزادی کامل نوشته می شود. آزادی جوهر اصلی ادبیات مهاجرت و تبعید است.

اما نکته حائز اهمیت جریان انداختن چیزی به نام "ادبیات مهاجرت" و فرستادن آن به زیر تیغ های سانسور ارشاد و بازنویسی و اصلاحات و چاپ آن در داخل کشور است. چیزی که با نویسنده مانند تواب عمل می کند و از او می خواهد به تصحیح خود در جهت همنوایی با موازین تحمیلی در داخل کشور (یعنی همان چیزی که از آن گریخته است) بپردازد. منافع مشترک، ناشران داخل و خارج از کشور را با هم متحد می کند. منافع ناشر ایرانی عمیقاً با منافع نویسنده در تضاد است و به همین دلیل هم هست که ناشر ایرانی برای دفاع از منافع خود بر خلاف قوانین بین المللی عمل می کند و ترجیح می دهد که مسایل به شکل سنتی و محفلی و ریش سفیدی و در نهایت قبیله ای (و نه قانون شهروندی) در همان ایران حل شود و در همان ایران بماند و اصولاً حتا ادبیات مهاجرت نیز به داخل ایران منتقل شود.
چه در خارج از کشور و چه در داخل ایران، چند ناشر ایرانی را می شناسید که وجداناً و به درستی قوانین چاپ و نشر را در هنگام کار با نویسندگان ایرانی رعایت کنند؟ چندتایشان به حقوق مادی و یا معنوی مولف احترام می گذارند؟ در ده سال گذشته (در سالهای پس از خاتمی تاکنون) برای نشر و چاپ ایرانیان خارج از کشور چه اتفاقی رخ داد؟ چرا دیگر به ندرت از بهترین و سرشناس ترین نویسندگان ایرانی در تبعید کاری سالم و بدون جرح و تعدیل در خارج از کشور منتشر می شود؟ چرا در حال حاضر، چه در مهاجرت و چه در داخل ایران، حداکثر فعالیت نویسندگان برای انتشار آثار خود بر روی اینترنت منتهی می شود؟ علت اصلی اینها چیست؟ اینها بخشی از سئوالاتی است که می توانید امروز از آقای مجید روشنگر مالک انتشارات مروارید و چند نشر دیگر در ایران و همچنین از ناشران دیگر در گوتنبرگ بپرسید. و از ایشان بپرسید این تور اروپایی "ادبیات مهاجرت" آیا در جهت بی معنا کردن تبعید و ایجاد کارخانه تواب سازی از نویسندگان سازماندهی نشده است؟

عالیه اقدام دوست به چهل ماه زندان و بیست ضربه شلاق محکوم شد. دلارام علی به سی و چهار ماه زندان و ده ضربه شلاق محکوم شد. نوشین احمدی خراسانی و پروین اردلان هر یک به سه سال زندان محکوم شده اند. شش روزنامه نگار هنوز در زندان اند. دانشجویان پلی تکنیک هنوز آزاد نشده اند. از احترام شادفر خبری نیست. هاله اسفندیاری فردا درست دوماه می شود که در اوین زندانی است و حق ملاقات ندارد و در انفرادی بلاتکلیف است.

وقتی این مطلب منتشر شود جمعه است. جمعه در ایران همه جا تعطیل است. هیچ روزنامه ای جمعه درنمی آید. به هر حال این مطلب را محض محکم کاری در اینجا می نویسم. در اعتراض به مطالبی که آقای مجید روشنگر در روزنامه شرق بیان کرده بود نامه ای برای گردانندگان روزنامه شرق و آقای روشنگر نوشته ام. وکیلم در ایران هم در این باره نامه ای نوشته است و به روزنامه شرق فرستاده است. روزنامه شرق طبق قانون مطبوعات همان کشور قاعدتاً باید اعتراض ما را چاپ کند. اگر شنبه و یا حداکثر یکشنبه نامه ی اعتراض ما را چاپ نکنید و گفته ها و مطالب ذکر شده را تصحیح نکنید، ما نامه ی خود را به سایتهای دیگر خواهیم فرستاد و از روزنامه شرق نیز به دلیل چاپ مطالب بی اساس شکایت خواهیم کرد.
برای توضیح بیشتر مطلب "نشر دروغ" را همین بغل سمت راست ببینید لینک همه چیز در آنجاست. این را می نویسم تا آقای مجید روشنگر این مطالب بی اساس را ساخته ی خیال پردازی های اوست در سخنرانی خود در بعدازظهر امروز جمعه در استکهلم و یا روز یکشنبه در گوتنبرگ تکرار نکند. او باید رسماً اظهارات خود را در مورد من پس بگیرد و پوزش بخواهد چرا که دنیای غرب کمی مدنیت و تمدن دارد و نمی شود ادعاهای بی اساس را به این شکل در رسانه های عمومی عنوان کرد و به همین سادگی حقوق مادی و معنوی پدیدآورندگان را به این شکل نادیده گرفت و افراد را لجنمال کرد. آقای روشنگر این نوع اعمال پیگیری قانونی در بر خواهد داشت. یک بار دیگر می گویم من این آقا را هرگز در عمرم ندبده ام و هیچ ارتباطی با او ندارم.

دوستان، به نظرم یوتوب YouTube در ایران بسته شده است وگرنه مشکلی نبود. به هر حال برای شنیدن آهنگها و یا دیدن ویدئوهایی که گاهی روی اینترنت می گذارم از سیستم مدیا پلی یر و ریل پله یر می توانید استفاده کنید. اگر این برنامه ها را ندارید می توانید آن ها را به صورت رایگان بر روی کامپیوتر خود سوار کنید.
بر روی جستجوگر خود real player, windows media player را جستجو کنید و بعد برنامه یافت شده را به صورت رایگان شارژ کنید. سوار کردن یا شارژ این برنامه ها خیلی ساده است و خودش به شما می گوید چه کنید. آن وقت می توانید این فیلمها را ببینید. اگر باز مشکلی بود، برای سوار کردن این برنامه ها و دیدن فیلمها از دوستان ساکن ایران کمک بگیرید من متاسفانه بیش از کاری از دستم ساخته نیست.

فیلم ویدیوئی مرجان ساتراپی و ونسان پررونو در کتابفروشی فنک/ و در سایت فیلم پرسپولیس شما می توانید تصاویر کتاب و فیلم و سازندگانش، مرجان ساتراپی و ونسان پررونو را در حال مصاحبه و کار ببینید. همه ی اینها به صورت ویدئو و عکس است البته من تا صفحه را باز کردم همه از آدم تا کارتون و نقاشی با هم شروع کردند حرف زدن و حرکت کردن و آهنگی هم مرتب تکرار می شد! امیدوارم برای شما نوبتی عمل کنند.

یادمان نرود که پرسپولیس واقعی در آستانه نابودی قرار دارد. چون پس سد سازی و آب انداختن به پاسارگاد، در حال حاضر گازهای سمی باعث تخریب سنگهای تخت جمشید می شوند

در چشمانی دیگر شش داستان و سه شعر از ولفگانگ بورشرت، سه مقاله در معرفی ادبیات معاصر فرانسه از آرش نقیبیان و گردآوری سه داستان از شمیم بهار و پنج داستان از عزت السادات گوشه گیر و هفت داستان از نادره افشاری و یک داستان از ایزابل آلنده، مصاحبه با ایزابل آلنده از سعید کمالی دهقان و دو شعر از منوچهر سالکی و ... بقیه مطالب را بخوانید.
مجموعه ای از مطالب در مورد "جنسیت" و" ادبیات زنان" هم در چشمان زنان گردآوری شده است.
لطفاً در صورت استفاده، از ذکر منابع مورد نظر خودداری نفرمایید.

تازه داشتم خودم را به مسیحی شدن مهستی در سالهای آخر عمرش عادت می دادم که ناگهان ویدئوی گوگوش را می بینم در حالی که دعا می خواند و آیه های قرانی!!! تا من بروم مسکن بخورم شما این ویدئو را نگاه کنید!!! باز معجزه شد!!! این معجزات الهی پایانی ندارد!!! این دیدار تاریخی را که دیده بودید؟ اگر ندیده بودید حالا ببینید. من دارم یاد می گیرم از هیچ چیز تعجب نکنم چون همه چیز امکان دارد. پس این را هم ببینید. این شاید یکی از دیدارهای آخرشان باشد و حتماً عکاسی هم بوده تا از این دیدار این همه عکس بیندازد!!!... شب بخیر

ساموئل بکت در دفترهای متفاوتی می نوشته است. داستانهایش را معمولاً در دفترهای دویست برگ با جلد مقوایی و با قلم خودنویس و جوهر آبی نوشته است. بکت هر روی هر دو طرف کاغذ نمی نوشته بلکه یک روی کاغذ می نوشته و بعداً اصلاحات و اضافات را در صفحه ی مقابل می آورده است. دو سه سانتی متر را برای حاشیه آغازین می گذاشته و شروع به نوشتن می کرده و برای پایان خظ حاشیه ای نمی گذاشته و یا معمولاً نیم سانتی متر حاشیه درونی گذاشته است. خطش ناخواناست و ریز. ولی به عمد در بعضی از دست نویس ها با همان جوهر آبی خط متوسط و سپس درشت می شود که حتماً ریز و درشت نوشتن متن برای خودش معنا داشته است.

در دوره بکت کامپیوتر نبود و از ماشین تحریر استفاده می شد. دفترهای تایپ شده که نشان دهنده ی نسخه اولیه رمانش هستند نشاندهنده توجه و دقت بسیار بکت در تصحیح متن تا آخرین لحظات است.

خیلی جاها متنی را نوشته بعد بر روی همان با جوهر قرمز بازنویسی و تصحیح کرده است و گاهی خط زده است. در نمایشگاه بکت دست نویس "من نه" و "آخرین عشق" و "متن هایی برای هیچ" در کنار متن های دیگر دیده می شود.

متن های تایپ شده اش بر روی کاغذ امتحانی و در قطع "A4" است و همه دفترها صحافی شده اند. دفتر جیبی هم در قطع پالتویی داشته است که همه یک طرف صفحه را ریز ریز و با خط شکسته نوشته است و پر کرده است. بکت هنگام نوشتن عادت داشته گاهی طرح بسیار کوچکی در صفحه مقابل نقاشی کند. گاهی هم مثل صفحه موسیقی فراز و فرود چیزی که همان موسیقی متن اثرش است را به شکل تصاویر هندسی نقاشی کرده است. به نظر می رسد که داستان در ذهنش ساختار و چهارچوبی هندسی داشته است و بر پایه منطق ریاضی استوار بوده است که این اشکال را ترسیم کرده است.

_______________

مطالب مرتبط: نمایشگاه ساموئل بکت در مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو و ساموئل بکت کیست؟ و داستانهای بکت و شعرهای بکت و در انتظار گودوو "می بی" از مگی مرن (اجرای رقص -تئاتر بر اساس آثار بکت) / چند فیلم از اجرای نمایش های بکت / نمایشنامه چی کجا / برگردان مهستی شاهرخی و بکت و نقاشی و یک نامه منتشر نشده از بکت/ برگردان مهستی شاهرخی

هیچ به شما توضیح دادم که چرا لینکدونی حذف شد؟ چون این تقدیرش بود. همه ی ماه می رفتم و می گشتم و خواندنی های ماه را جمع می کردم و یک جا کنار هم می گذاشتم ولی به مرور متوجه شدم که خیلی ها هم همین کار را می کنند یعنی منتظرند تا کسی کاری کند و به او استناد کنند و لینک بدهند، در این میان تنبل ترین ها که حال خواندن مطالب را نداشتند آخر ماه می آمدند و لینک های آماده را گلچین می کردند و می رفتند. آخر این هم شد کار؟
آخر سال تصادفاً کارم زیاد شد و نتوانستم و به هیچ جا هم برنخورد. در نتیجه تصمیم گرفتم برای خود وظیفه تعیین نکنم. از طرف دیگر می دیدم که اغلب سایتها همین کار را می کنند، لینکهای خوب وازنا و یا دیگران و لینک دانی بسیاری از سایتها همان کاری را می کرد که من. ولی آخر این هم شد کار؟
در ایران دو سه تا روزنامه به درد بخور بیشتر درنمی آید و تو مدام به همان ها لینک بدهی؟ پس وظیفه ی تو چیست؟ لینکدونی را هر کاری می کردم همان آش شله قلمکار بود و از هر دری سخنی. این با نوع آموزش سختگیرانه ای که دیده بودم هموار نبود. خیلی بد است که بیایی و دیگران را به خواندن روزنامه اینترنتی تشویق کنی. این نهایت کم فرهنگی است. در نتیجه رهایش کردم. حالا هم مطالب خواندنی را شکل می دهم و از صافی چیزی که شاید خودم باشد می گذرانم و یا حتا یک مطلب خواندنی ممکن است مدتها بماند تا زمان معرفی اش برسد در هر حال دیگر هیچ خیال ندارم آش شله قلمکار به خوردتان بدهم. از این به بعد مطالب خواندنی رسیده را می گذارم در چشمان دیگری و یا اگر شد در همانجا به لینک های دیگر و مطالب دیگران نظم می دهم و یا لینکها برای روز مبادا در صندوقخانه می ماند.
راستش خیلی بد است نویسنده باشی و فقط به چند آشنا و چند روزنامه رایج لینک بدهی. نمی خواستم این طوری بماند. می فهمید؟

در دروانی که در تهران دانشجوی تئاتر بودم یک بار نمایش"بازی شماره یک" از بکت را تمرین و روخوانی کردیم ولی به دلیل اعتصابات دانشجویی به اجرا منجر نشد چون ما به صحنه ی خیابانها ریخته شده بودیم. یک بار دیگر هم همکلاسی هایم بخشی از"در انتظار گودو" را برای کلاس اجرا کردند. الان که به آن روزها فکر می کنم می بینم برداشت همگی ما از بکت بسیار ساده لوحانه و در واقع کاریکاتوری بود از بکت. چیزی بود مانند این: در انتظار گودو به زبان انیمیشن و یا مانند این: برداشتی آزاد از "در انتظار گودو" توسط اکیپ دانشچویان در برنامه تلویزیونی آکتور استودیو! واقعیتش این است که سهل انگاری ما و کلمات محدود و ساده ی بکت و همچنین تعداد کم بازیگر و حداقل دکور در نمایشات او باعث می شود که ما به سوی این نمایشنامه ها برویم و در دوران دانشجویی (بدون آن که به عمق آن کلمات ساده و لایه های بسیار متن پی ببریم) سعی کنیم تا آن را به روی صحنه بیاوریم. برای همین برای دوستان تئاتری ساکن ایران که دسترسی به برخی منابع ندارند فیلم های بکت را گردآوری کرده ام تا بینند و با نحوه ی بازیگری و اجرای نمایشات بکت آشنا شوند. زبان بکت، پشت این کلمات ساده پنهان شده است ولی زبان بسیار عمیق و پیچیده ای ایست.